De publicatie van de ‘zwarte lijst’ van de IGZ heeft tot veel boze reacties geleid. Begrijpelijk, want het gaat om een momentopname, een oordeel over het verleden en veel kan er ondertussen al zijn verbeterd. Maar het is zaak om uit dit defensief te komen. Pro-actief en transparant zijn, het zijn mooie woorden. Maar hoe geef je hier handen en voeten aan?

Eens in de zoveel tijd komt de verpleeghuissector negatief in het nieuws. Herinnert u zich de ophef over de ‘pyjamadagen’ nog, in 2003? Het vormde de aanleiding om aan aanpak te maken om de ervaringen van cliënten in de verpleeghuizen onafhankelijk in beeld te brengen. Voor interne doelen (kwaliteitsbeleid), maar ook externe doelen (transparantie). Later werd dit de CQI. Na jarenlang getouwtrek, ook vanuit de sector zelf, werd de CQI eind 2015 afgeserveerd. Het was te gestandaardiseerd, te weinig flexibel en te kostbaar. Maar het was – mits goed ingebed – ook een unieke kans om  transparant en pro-actief te zijn.

Eén jaar later blijkt het schrijven van recensies op ZorgkaartNederland.nl niet het gehoopte  alternatief te bieden.  Ik hoop dat de ophef over de ‘zwarte lijst’ een aanzet vormt om nieuwe afspraken te maken over onafhankelijk onderzoek naar de cliëntervaring.

Alleen onderzoek doen is echter niet genoeg. De kritiek gaat ook  over de besturing van het kwaliteitsbeleid. Te vaak werd het CQI-onderzoek alleen maar gedaan omdat het een verplichting was. Onderzoek moet iets opleveren voor de cliënt. Verbeteren wat slecht gaat, koesteren wat goed gaat. Dat gaat niet vanzelf.

De CQI is dood. Maar de onderliggende vraag is nog zo actueel als wat. Welke rol speelt de mening van de cliënt bij het verbeteren van de kwaliteit van de verpleeghuiszorg? En hoe breng je dat klantperspectief onafhankelijk en betrouwbaar in beeld?